Structurele verandering is meer dan een #

Dit wordt geen in-depthing van situaties waarin ik binnen onze sector – en in mijn dagelijks leven – te maken heb gehad met uitsluiting. Geen innige beschrijving van daar waar men dacht dat ik een student was, terwijl ik docent was. Geen stuk over de flashbacks van mijn schooltijd, waarin ik altijd ‘anders’ was of altijd net niet ‘genoeg x’ was.

Mocht je mijn verhaal willen horen, nodig ik je uit om mijn toekomstige EP te beluisteren – maar op dit moment zijn er genoeg van deze verhalen te vinden. Niet omdat er ruim 18 BLM-demonstraties (& counting), verschillende talkshows/artikelen en acties zijn geweest, maar omdat dit gesprek al wordt gevoerd sinds mijn moeder in de jaren ’70 naar Nederland emigreerde.

Afgestudeerd als drs. heeft zij door haar studie – en tevens tijdens haar carrière – dikwijls stigma’s van haar schouders moeten afschudden. Ironisch genoeg ervaar ik – als derde generatie Rotterdammert in 2020 – nog steeds dezelfde stigma’s. In uitnodigingen die ik krijg onder het mom van mijn kennis en kunde, word ik aan de vergadertafel bekroond tot sierpaard. Soms worden de antwoorden op mijn vragen gericht aan de Liselottes en Anne-Fleurs naast mij. Soms wordt er in een versimpelde manier tot me gesproken – alsof ik ‘het helemaal niet lijk te begrijpen’, terwijl ik toch echt ABN spreek. Een actueel voorbeeld is de – waarschijnlijk laatste – aflevering van Veronica Inside met Natascha Harlequin. Of het DWDD-gesprek op 10 februari met o.a. Sioejeng Tsao.

Op geheel eigen wijze worden in beide talkshow de stemmen gedempt of de aandacht vervormd. Vaak zit het ongemak in dit soort ‘kleine’ momenten. Men noemt dat ook wel microaggressions. Deze werken op verschillende sociale vlakken door – Kimberlé Crenshaw heeft een hele sterke Tedtalk over intersectionaliteit, one worth to watch.

Dikwijls kijk ik naar tafelgesprekken waarin er om begrip, sympathie en empathie wordt gevraagd, dit is niet zo’n gesprek. Je raad het al – er zijn er al genoeg van.
Wil je bijdragen aan de revolutie? Geloof je echt in diversiteit en inclusie?

Dan is belangrijk dat je onderzoek doet. Zoals ik dat ook heb moeten doen, en nog steeds doe trouwens. En aan de slag gaat met structurele veranderingen – o.a. door in gesprek te gaan met (Q)BIPOC* in plaats van constant over (Q)BIPOC te praten. Want structurele verandering is meer dan een #. Stap van de catfish ‘we moeten’ af en probeer de meerwaarde van inclusie en diversiteit echt in je hart te voelen. Als je dat niet doet – dan is het net alsof dat je naar de supermarkt gaat en per ongeluk makreel pakt i.p.v. een moot zalm. Hetzelfde, maar met een hele andere nasmaak…

Zoals Nikki Giovanni tijdens het gesprek bij Soul (‘74) met James Baldwin aangeeft, had de vorige generatie het nog over het moraal – de menselijke normen en waarden, de zoektocht naar begrip. Onze generatie heeft behoefte aan gelijkwaardigheid en representatie.

En wij – als Nederlandse intergenerationele, wereld georiënteerde, multigetalenteerde wonderwezens – bouwen samen aan die toekomst. Laat onze organisaties en exposities/programmering het Nederland van NU weerspiegelen.

*(Q)BIPOC= (Queer) Black/Indigenous People of Color

Auteur

Carina Fernandes is Rotterdamse Spoken Word Artist en multidisiciplinaire creatieve wervelwind. Daarnaast is ze CEO of Spreading Positive Energy bij haar platform Verbalism. 

Open mic

In de open mic schrijft of vertelt een professional een persoonlijk verhaal, een hartekreet of een visie op diversiteit en/of inclusie, om te inspireren, te motiveren en van te leren.