Omgaan met culturele feest- en betekenisvolle dagen

In het najaar worstelt menig werkgever met de verplichte vrije dagen voor het nieuwe jaar. Er wordt gepuzzeld, geschoven met de planning, het programma wordt erop afgestemd en we houden rekening met de bezetting. Er wordt vooruit gekeken en soms zelfs al wat gecombineerd met de vakantieplanning. Heel mooi, want dan weten we precies wanneer collega’s er wel en niet zijn.

Maar wat doen we met de dagen die niet verplicht zijn, maar voor de medewerkers belangrijk zijn? Denk aan Divali, Keti Koti, Chanouka, Eid en andere feest- en herdenkingsmomenten. Worden die ook toegevoegd aan de grote puzzelkalender?

Wat ik al jaren zie, is dat er een soort paniek ontstaat. Dit begint als de medewerker vrij vraagt. Op zich is dat vaak niet het probleem totdat er te veel mensen vrij vragen op dezelfde dag. Dan komt de grote puzzel weer tevoorschijn.

‘Hoe moet het met de bezetting?’ Misschien is het een terechte vraag totdat je bedenkt dat een werkgever dit natuurlijk eerder had kunnen tackelen bij de indeling van vrije dagen. “Ja maar Halima, er zijn zoveel vrije dagen te bedenken”, hoor ik je zeggen. En dat klopt. Alleen de grens tussen inclusief werkgeverschap en uitsluiting is heel dun. Is de vraag namelijk al gesteld wat jouw medewerkers zelf willen? Hoe goed ken je hen eigenlijk?

Wat zou het toch mooi zijn dat bij de eindejaarsgroet er een oproep wordt gedaan aan de collega’s om naast hun vakantiedagen ook gelijk aan te geven welke andere feest-, betekenisvolle en herdenkingsdagen zij vieren? En op welke manier de organisatie daar aandacht aan zou kunnen geven? Wat zou het mooi zijn dat bij de onboarding van nieuwe medewerkers er wordt gevraagd: zijn er vrije dagen waar wij rekening mee kunnen houden? Zo ja, hoe dan? Inclusie is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld: vraag het gewoon. Wie ben jij, wat vind jij belangrijk en wat heb je nodig om zo goed mogelijk je werk te kunnen doen? Simpel toch?

Ik adviseer bedrijven om vooraf goed te kijken naar mogelijkheden die ruimte kunnen bieden aan medewerkers. Daarnaast moet het praktisch gezien goed ingericht worden en een vaste plek krijgen in de agenda. Dat het daarop mis kan gaan heb ik zelf ondervonden. In mijn eerste jaar als ondernemer was ik niet meer afhankelijk van een werkgever om mijn vrije dagen in te richten. Met opdrachten die vaak maanden vooraf worden vastgelegd, ben ik mijn agenda gaan vullen. Tot mijn schrik kwam ik enkele weken van te voren erachter dat ik nota bene op mijn eigen islamitische feestdag Eid ul Adha een spreekklus heb aangenomen. Simpelweg omdat het niet in mijn agenda stond!

Ik heb de hand in eigen boezem gestoken en de klus door laten gaan. Maar een van mijn eerste vragen aan de zaal vol cultuuraanbieders was: “Wie vindt het opvallend dat ik vandaag hier ben?” Dit leidde tot een mooi gesprek over elkaar zien en letterlijk ruimte voor elkaar maken in de planning. Je kunt je voorstellen dat het eerste wat ik nu doe, is mijn eigen vrije dagen checken en blokken. Inclusie gaat niet alleen om wederzijdse verantwoordelijkheid, maar vooral ook over het zorgen voor jezelf. Laat ik dan ook een goede werkgever zijn in mijn eigen onderneming.