Machtsmisbruik over de grens van inclusie

“Waar ligt de grens van inclusie?”

Deze vraag werd me onlangs gesteld en hoewel ik normaal gesproken altijd mijn antwoord klaar heb, vond ik het deze keer lastiger te beantwoorden. Want we leven in een wereld waarin de universele humanitaire normen en waarden op losse schroeven staan, waar de autoriteiten worden betwist en ons gedrag onder een vergrootglas ligt. 

We leven in een land waar politieke partijen spreken over diversiteitsgeneuzel alsof het iets is wat tussendoor tijdens de thee als extraatje wordt geserveerd. Alsof het niet gaat over mensen die rechten hebben en gezien mogen worden. Daarnaast ziet het ernaar uit dat de cultuursector- wat mij betreft het bindmiddel tussen mensen- als eerst op het hakblok gaat, als BV Nederland een scherpe bocht naar rechts neemt. Het lijkt erop dat we midden in de storm zitten van het herdefiniëren van wat goed is en wat fout. 

Voor mij ligt de grens altijd bij het bewaken van elkaars veiligheid. De verantwoordelijkheid voor het creëren van de omstandigheden daarvoor, ligt naar mijn mening, primair bij de meerderheid en de gevestigde orde. Op het moment dat deze grens niet meer helder is en machthebbers niet meer medemenselijkheid als norm nemen, dan praten we naar mijn mening niet meer over inclusie.  

Ik zie steeds meer voorbeelden van mensen die diversiteit en inclusie gebruiken als de stok om mee te slaan en daarmee de norm richting hun eigen belang trekken. Het willens en wetens overschrijden van de grens van de ander noem ik liever pesterijen en machtsmisbruik. En de tegenhanger van inclusie – uitsluiting – wordt hier maar wat graag als middel ingezet. 

Inclusie is eigenlijk heel simpel. Jij wel en jij niet! Want jij bent die ander. En we zien nu in de samenleving dat ‘die ander’ het steeds moeilijker krijgt om zichzelf te mogen zijn. Want een deel van onze samenleving heeft zich de luxe toegeëigend om moe te mogen zijn van al die diversiteitsvraagstukken. “Kunnen we niet gewoon, gewoon doen?” De komende tijd zal uitwijzen wat dat ‘gewone’ is en welke machthebbers het narratief gaan vertellen van wat krom is en wat recht. Tot die tijd stel ik voor dat eenieder dit voor zichzelf bepaald.