Het gaat niet om een gebedsruimte, maar om ruimte voor gebed

Ik ben een groot voorstander van een prikkelvrije ruimte, die geschikt is om te bidden en je terug te trekken. De roep om een dergelijke ruimte wordt steeds groter op publieke plekken en binnen het onderwijs. Op het eerste gezicht zou je denken dat het een vraag-en-aanbod-ding is. Een mooie vraag voor de afdeling facilitair, vind je niet?

En toch is de discussie zowel online als offline niet mals. Vaak gehoord is het argument: ‘Het moet toch geen moskee worden’. Ja, een deel van de groep die hier behoefte aan heeft, is moslim. En met de groeiende islamofobie in Nederland lijkt dat het enige juiste argument. Ik vraag me af of de weerstand groter was tijdens de afgelopen ramadanmaand. Omdat de behoefte voor een deel van de mensen die hierom vragen in deze maand groter is.

Dat is jammer, want daardoor wordt het werkelijke debat niet gevoerd. Het gaat namelijk niet om een gebedsruimte. Maar het gaat om ruimte voor het gebed, om even alleen te mogen zijn. Bovendien lijkt de behoefte om te ontladen van prikkels na de lockdown aan de orde van de dag. Of je dat nu aan de hand van een ritueel voor God doet of voor jezelf, dat zou niet uit mogen maken. Ik vraag me af of, als we het een plek van meditatie en bezinning zouden noemen, er dan nog steeds zoveel weerstand zal zijn. Gaat het hier om het beladen woord ‘gebed’?

Onlangs zei een rector dat zijn school ‘een inclusieve openbare plek is en daarom niet voor een specifieke groep iets kan organiseren’. Ik denk dat deze rector de definitie van inclusie niet snapt. Inclusie is juist kijken naar de behoeftes, om vervolgens samen op zoek te gaan naar de oplossing, zonder dat een ander daarin wordt benadeeld.

Gek genoeg vinden we het al jaren normaal en terecht dat er niet gepraat wordt in de stiltecoupé van de trein. Die is er voor mensen die in rust en stilte willen reizen. Logisch toch! Waarom kan dat dan niet op andere plekken?

Het lijkt mij juist een teken van goed werkgeverschap. Je medewerkers en studenten een plek geven waar zij even los kunnen komen van alles wat er de rest van de dag van hen gevraagd wordt. Hoe zij die stilte invullen is hun zaak, zou je denken.

In de vele stilteruimtes die ik heb bezocht, vind ik vaak een warme omgeving met een bankje, kleedje en soms een dekentje voor een powernap. Als hoog sensitief persoon maak ik er maar al te graag gebruik van.

Ik vraag me af wat nu de werkelijke reden is van de enorme weerstand. We werken veel thuis en kampen daardoor met leegstand binnen gebouwen. Of is er gewoonweg geen plek voor ruimte voor de ander in ons hoofd en hart?