Een divers personeelsbestand gaat niet alleen over het aantal zwarte en witte medewerkers

Dit heb ik dus vaker; dit is er weer een. Een felgekleurde olifant en een heilig huisje. En die zijn er wat mij betreft om bevraagd te worden, althans als ze zich opeens als een veel te grote felgekleurde olifant in de ruimte gaan gedragen. Ik heb geleerd mijn hartkloppingen serieus te nemen. Deze komen voort uit opwinding. Een opwinding die zich het beste laat omschrijven als een kruising tussen ongeloof en irritatie en die ontstaat omdat ik weet dat ik dit moet gaan adresseren.
Ik hoor de onderzoeker zeggen: ‘Zijn er nog vragen?’ ‘Ja, ik snap niet zo goed waarom we niet naar de afkomst van iemands ouders mogen vragen.’ Even is het stil. Het antwoord: ‘Dat doen we gewoon niet, dat vinden mensen wat ongemakkelijk en te categoriserend.’

Je kunt je voorstellen dat het gesprek nu nog interessanter werd…’
To break it down: In de sector zijn we al heel lang aan het praten over diversiteit en inclusie. Met lang bedoel ik al meer dan 30 jaar. Met onder andere de komst van de Code Culturele Diversiteit (later Code Diversiteit & Inclusie – red.) en het feit dat instellingen gedwongen werden om flink wat antwoorden te geven in hun aanvragen over hun beleid op dit onderwerp. Een ontwikkeling die zich hopelijk blijvend doorvertaalt naar een intrinsieke, constant in ontwikkeling zijnde en nieuwsgierige houding.

Een steeds vaker gehoord geluid is het inzicht in wat de positieve effecten van een divers personeelsbestand zijn en dus voor de wens om ons hiervoor in te zetten. Er wordt daarom flink wat geld uitgegeven aan wervingsbureaus, scouts en trainingen.

We zijn er met z’n allen ook allang achter dat dit onderwerp zich niet alleen laat duiden door het percentage zwarte en witte medewerkers binnen de organisatie, maar dat dit onderwerp vele lagen meer heeft. Maar het zou niet des culturele sectors zijn om deze ontwikkelingen niet te meten op een wensbare uitkomst.

Terug naar de Zoom meeting: ‘We hebben natuurlijk te maken met de wet op privacy van persoonsgegevens en daarnaast willen we mensen niet in verlegenheid brengen door deze vragen te stellen. Mocht er een mogelijkheid zijn om toch naar culturele achtergrond te vragen, dan moeten we wel heel goed weten uit te leggen wat we met die gegevens willen.’

Vooropstellend dat een dergelijke wet een groot goed beschermt en zonder te pretenderen dat ik juridisch weet hoe het precies zit, voel ik wel aan alles in mij dat een wet niet de reden mag zijn dat wij ons als sector minder tot niet accountable zouden laten zijn. We zouden, mocht dit ons uitkomen, ons zomaar achter deze wet kunnen verschuilen. Wie meet die weet? En wat meten we als we deze vragen niet stellen?

Deze vragen kunnen stellen zegt ook iets over de mate van verbinding.  Het ‘wij’ dat er wel, (nog) niet, of in mindere mate is. Want als er een relatie is waarbij oprechtheid leidend is, kan ik me zomaar voorstellen dat mensen trots op hun afkomst zijn en dat ook graag willen delen.
Hoe kunnen we een waardige nulmeting van de rijkheid aan diversiteit en de mate van inclusie doen, als we de broodnodige vragen over herkomst, geaardheid en eventueel beperkingen niet durven stellen? Hoe maak je jezelf als sector dan accountable voor de uitgesproken ambities? Hoe zorg je ervoor dat je jezelf over een tijdje niet op de borst klopt? ‘Goed gedaan hoor, een beetje rondkijkend in de organisatie zie ik dat ik nu om en nabij 2 % meer zwarte werknemers heb. Er zijn er een paar weggegaan, geen idee waarom, maar al met al best goed gedaan.’

Terwijl ik mijn argumenten betoog, zie ik steeds meer hoofden op mijn scherm; ze knikken instemmend, de felgekleurde olifant wordt aanzienlijk kleiner. Ik tune langzaam uit en de rest voert het gesprek verder.
Conclusie van dit onderwerp tijdens de zoom? Er moet serieus gekeken worden naar hoe groot de stoute schoenen gaan worden die aangetrokken moeten worden. Hartslag daalt, natte oksels en dat stemmetje in mijn hoofd dat vraagt waarom dit nog nodig was.

Ik wens eenieder veel moed met het steeds weer bevragen en herkennen van dingen die anders moeten kunnen. En dus met het formuleren van de daaruit volgende acties.

Blog
In een blog omschrijft een professional een ervaring, een blunder, een inzicht, wat geholpen heeft om tot een andere mindset te komen, en in de toekomst anders te handelen.